Kajetan Kowalczyk

Bieg

biegnę

biegnę szybciej

biegnę coraz szybciej

znak stop

zatrzymuję się

zatrzymuję się stanowczo

zatrzymuję się z szacunku

do prawa

stoję

stoję stanowczo

stoję siłowo

z przymusu

zaczynam biec

zaczynam biec szybciej

zaczynam biec coraz szybciej

z nadzieją

czekając na kolejny znak stop 

Wrocław, V 2024

Kajetan Kowalczyk – ur. 2005, absolwent jednego z wrocławskich szkół średnich. Pasjonat motoryzacji, mechaniki oraz elektroniki. Wiersz „Bieg” jest debiutanckim i jako taki jest publikowany pierwszy raz na stronie naszego Towarzystwa.  Adres do kontaktu z autorem: kajetan.kowalczyk@interia.eu

Rafał Jaworski

***

W godzinach szczytu

gasło światło. Szczytem stawała się

ciemność.

Mama wyciągała naftową lampę.

Do pojemnika lała pachnącą ciecz.

Kiedy łodyga knota gorzała światłem

wycierała z kurzu mleczny klosz.

Szczyt był już tylko

łagodnym wzgórzem.

Odcięci od polityki, od prognozy pogody

nie wiedzieliśmy o dalekich wystrzałach

i jaki pozór gwiazdy

wchodzi na estrady próżności.

Czułem, że żyję kilka wieków wcześniej

lub miałem farmę w Bieszczadach.

Podziwiałem architekturę cieni,

tajemnice zwykłych sprzętów.

Ukradkiem czytałem Złotą legendę

i dostawałem wysypki na niezwykłość.

Już wtedy nie bardzo wierzyłem

w habilitację długich spodni.

Kładliśmy się wcześnie spać:

wstawaliśmy odrodzeni,

pogodni.

Mama odeszła: – naftowa lampa

ma upalony knot, skorodowany pojemnik

klosz rozbity.

Nadeszła epoka awaryjnych sieci:

– jest jasno, czasem

aż

za

Rafał Jaworski – inżynier, urodzony w 1952 r. w Sławkowie, wielokrotny laureat konkursów poetyckich, m.in. konkursu im. Jana Śpiewaka i Anny Kamieńskiej (Świdwin 2004). Debiutował w połowie lat osiemdziesiątych, od tego czasu wydał wiele tomów poezji oraz zbiór esejów. Dekadę później zaczął tworzyć obrazy sakralne (www.ikony.tychy.pl). Prezentowany utwór pochodzi z autorskiego tomu wierszy Wyznania nieomal ostateczne (Bydgoszcz 2009).

Beata Bielecka 

***

stęsknione serce

przywołuje

przed oczy oblicze

człowieka

            usta układają się

            w szczęśliwy uśmiech

            tak samo ulotny

            jak obraz pod powiekami

lecz wspomnienie twarzy

trwa w sercu

które tęskni

Beata Bielecka (1981-2023), całe życie związana z Częstochową, zaangażowana w działalność tamtejszej Rodziny Katyńskiej oraz w lokalne harcerstwo. Do jej zainteresowań należały ponadto fotografia oraz turystyka, zwłaszcza spacery po górach lub ruch pielgrzymkowy. Na skutek choroby nie udało się jej sfinalizować wielu planów literackich. Prezentowany utwór nie był uprzednio publikowany.

Magdalena Burniak

Księżyc

O pełni

co nocą świeci i huczy

            i płonie w ogniu

Rwie jak dziki lew

Co w sobie siły ma

            i moc

Dzikie rządze w ogniu rwie

            i płonie

rwie i pali

            dzikie rządze rwie

Księżyc

o pełni co nocą świeci i huczy

i płonie w ogniu rwie jak dzik

i lew co w sobie siły ma i mo

c lwa dzikie rządze w ogniu

rwie i płonie rwie i pali

dzikie rządze, rwie

Magdalena Burniak, ur. 1987, mieszka we Włodzicach Wielkich. Lubi tańczyć, śpiewać, pisać wiersze, czytać książki i śmiać się w głos. Uspokaja ją muzyka ulubionych wykonawców. Urodziła się z zespołem Downa i chronicznie zmaga się z chorobami współistniejącymi, ale jak sama pisze: „Ten «mój zespół» nigdy mi nie przeszkadzał i nadal nie przeszkadza w odkrywaniu pełni otaczającej mnie rzeczywistości”. Prezentowany wiersz w obu wariantach znajduje się w debiutanckim tomiku autorki „Natchnienie. Wiersze ocalone” (Piła 2023).